epoksydowopolimerowe

Epoksydowopolimerowe to polimerowe materiały sieciowe powstające w wyniku reakcji grup epoksydowych z utwardzaczami. Najczęściej stosuje się systemy dwuskładnikowe: żywicę epoksydową i utwardzacz. Typowe żywice to związki epoksydowe na bazie bisfenolu A (DGEBA) oraz inne epoksydy, które po utwardzeniu tworzą trwałą matrycę.

Czynniki utwardzające to aminy, anhydrydy i niektóre fenole; proces polega na otwieraniu pierścieni epoksydowych i tworzeniu sieciowych wiązań. Czas i temperatura utwardzania wpływają na końcowe właściwości, a możliwość modyfikacji proporcji i dodatków pozwala uzyskać różne zakresy twardości, elastyczności i wytrzymałości.

Właściwości epoksydowopolimerów obejmują doskonałą adhezję do wielu podłoży, wysoką wytrzymałość mechaniczną, dobrą odporność chemiczną i termiczną oraz dobre właściwości dielektryczne. Dzięki możliwości dostosowania składu można uzyskać materiały od twardych i sztywnych po bardziej elastyczne. Dodatek toughenerów, wypełniaczy i plastyfikatorów pozwala również na poprawę udarności.

Zastosowania obejmują powłoki ochronne i lakiernicze, kleje wysokiej wytrzymałości, matryce do kompozytów wzmacnianych włóknem, encapsulanty i potting elektroniki, a także elementy w motoryzacji i przemyśle lotniczym. Przetwarzanie wymaga kontroli exothermu i właściwej ochrony podczas pracy; po utwardzeniu materiały są termoutwardzalne i trudne do recyklingu, co stwarza wyzwania środowiskowe i inspiruje rozwój biopochodnych systemów epoksydowych.