elektrogalwanizacja

Elektrogalwanizacja, znana również jako galvanizacja elektrochemiczna, to proces powlekania metalowej powierzchni cienką warstwą cynku poprzez osadzanie cynku z roztworu soli cynkowych przy udziale prądu elektrycznego. Jako substrat najczęściej stosuje się stal lub żelazo. W trakcie procesu katoda to powlekany element, natomiast anoda to cynzkowa elektroda, która rozpuszcza się, uzupełniając roztwór w jon Zn2+. Dzięki temu cynk osadza się na powierzchni, tworząc ochronną powłokę.

Powłoka elektrogalwaniczna zapewnia ochronę korozji zarówno przez efekt galwaniczny (cynk jest bardziej od żelaza elektrochemicznie aktywny), jak i przez barierę fizyczną. Grubość powłoki zwykle mieści się w zakresie od kilku do kilkunastu mikrometrów (zwykle 5–25 μm, w zależności od przeznaczenia). Roztwory używane w elektrogalwanizacji to zazwyczaj roztwory soli cynkowych (np. cynkowy) z dodatkami poprawiającymi osadzanie i jasność powłoki; temperatura, pH i dodatki są kontrolowane dla uzyskania pożądanej jakości.

Zalety tej metody obejmują równomierne pokrycie skomplikowanych kształtów, precyzyjną kontrolę grubości i lepszy wygląd powierzchni w porównaniu z niektórymi technikami galwanizacji. Wymaga jednak prowadzenia procesu w odpowiednich warunkach chemicznych i środowiskowych, z uwagi na związane z tym odpady i wymagania dotyczące ochrony środowiska.

Zastosowania obejmują zabezpieczenia elementów stalowych w motoryzacji, budownictwie i sprzęcie domowym. Powłoki elektrogalwaniczne często poddaje się further obróbkom, takim jak pasywacja cynowa lub malowanie, w celu zwiększenia trwałości i odporności na korozję.