cieniu

Cieniu to forma gramatyczna rzeczownika cień i stanowi liczbę pojedynczą w miejscowniku (lokatywie). Oznacza „w cieniu” lub „w miejscu zacienionym” i używana jest przede wszystkim po przyimkach wymagających lokaty, na przykład po w: „siedział w cieniu drzewa” lub „schował się w cieniu domu”. Cień może także występować w sensie przenośnym, na przykład w wyrażeniach typu „żyć w cieniu kogoś” (być czyimś podrzędnym sobą) lub „pozostać w cieniu” (nie być widocznym).

Odmiana i morfologia: rzeczownik cień jest rodzaju męskiego. W liczbie pojedynczej odmienia się następująco: nominatyw cień, genitive cienia, dative cieniu, accusative cień, instrumental cieniem, locative cieniu. W liczbie mnogiej: nominative cienie, genitive cieni, dative cieniom, accusative cienie, instrumental cieniami, locative cieniach.

Etymologia: polski cień wywodzi się z prasłowiańskiego formantu oznaczającego mrok i pojęcie „cień” w znaczeniu fizycznego odcienia światła. Wyrazy pokrewne występują w innych językach słowiańskich, na przykład rosyjskie тенѣ (ten’), ukraińskie тінь (tin’), czeskie stín.

Zobacz także: cień, frazeologizmów związanych z cieniem, w literaturze i sztuce temat „cień” często pojawia się jako motyw nastroju, tajemniczości lub ukrycia.