Subkliniczna

Subkliniczna to przymiotnik używany w medycynie do opisania stanu chorobowego, który nie wywołuje widocznych objawów klinicznych, mimo że proces chorobowy jest obecny i wykrywalny za pomocą badań diagnostycznych. Pochodzi od łacińskiego sub- „pod” i clinicalis „kliniczny”.

W praktyce termin ten stosuje się w różnych dziedzinach. Infekcje subkliniczne są przypadkami, w których osoba jest zakażona patogenem, nie ma objawów, lecz testy (serologiczne, molekularne, kultury) mogą potwierdzić infekcję i w niektórych sytuacjach patogen może być przenoszony na innych. Choroby subkliniczne obejmują stany, które na początku przebiegają bez wyraźnych symptomów, a w pewnych okolicznościach mogą przejść w objawową postać. Przykładem bywa subkliniczna niedoczynność tarczycy, gdzie poziom TSH jest nieprawidłowy, ale pacjent nie odczuwa charakterystycznych objawów, co często wymaga obserwacji lub terapii zależnie od kontekstu klinicznego. W stomatologii i innych gałęziach medycyny pojawia się także pojęcie „subkliniczna” w odniesieniu do wczesnych, niedostrzegalnych zmian strukturalnych lub biochemicznych.

Różnica między subkliniczna a utajona (latentna) polega na tym, że subkliniczna oznacza istnienie choroby bez objawów, którą można potwierdzić badaniami, podczas gdy stan utajony odnosi się do infekcji, która nie jest aktywnie replikowana w czasie, często bez możliwości wykrycia bez specyficznych testów.

Diagnostyka subkliniczna opiera się na narzędziach laboratoryjnych, obrazowych i biomarkerach. Znaczenie terminu polega na opisie stanu, który wymaga monitorowania i czasem leczenia, aby zapobiec progresji lub transmisji.