Réttarfarsfræði

Réttarfarsfræði er fræðigrein sem sameinar náttúruvísindi, lögfræði og sálfræði til að skoða og túlka efnislegar sönnunargögn sem notuð eru í lögfræðilegum málsmeðferð. Markmiðið er að veita hlutlægar, vel staðfestar upplýsingar sem geta styrkt ákvarðanir í dómsmálum og tryggja sanngjarna meðferð.

Helstu greinarsvið réttarfarsfræði eru: réttarfarslíffræði (DNA-viðfangsefni, viðtökubundin líffræðilegar rannsóknir og serólógía), réttarfars efnafræði (efni, eiturefni, smáa og jarðeðlisfræðilegar rannsóknir), skotvopna- og vopnagreining, tölvu- og stafrænt forensís (rannsóknir á tölvugögnum og internetgögn), og skrif- og skjalagreining. Þessi margbreytileiki gerir svæðið að umfangsmiklu og fjölbreyttu rannsóknarsviði sem styður fjölbreytt sakamál.

Ferli réttarfarsfræði hefst oft með vandlega gagnaöflun og öruggri varðveislu sönnunar. Rannsóknir fara fram í rannsóknarstöðvum þar sem aðferðir eru sannreyndar og endurprófanlegar. Niðurstöður eru komnar í skýrslu sem og í framsögn fyrir dómstólum. Mikil áhersla er á rekjanleika, gæðastjórnun og hlutlæga túlkun. Notkun sönnunar byggir á viðurkenndum aðferðum og kröfum um traust, lithirðann og vélarspaði.

Siðfræði og takmarkanir eru lykilatriði: rannsóknir skulu vera óháðar og endanlegar, sannfærandi niðurstöður metaðar og í samræmi við réttarkerfið. Þekkingarnám og þjálfun eru stöðug í greininni, með aukinni alþjóðlegri samvinnu og samræmingu aðferða.