Paroizolacja

Paroizolacja to warstwa w konstrukcjach budynków, której zadaniem jest ograniczenie przenikania pary wodnej z wnętrza do warstw izolacyjnych i konstrukcyjnych, w celu zapobiegania kondensacji, rozwojowi pleśni i uszkodzeniom materiałów. Pełni funkcję ochronną w układzie termoizolacyjnym.

Stosowana jest w ścianach, stropach i więźbach dachowych; najczęściej umieszczana na ciepłej stronie izolacji termicznej w klimacie zimnym lub o wysokiej wilgotności. Paroizolacyjne materiały różnią się konstrukcją, ale ich wspólną cechą jest niska przepuszczalność pary wodnej. Do najczęściej używanych należą folia polietylenowa (PE), folie aluminiowe, materiały polipropylenowe oraz różnego rodzaju kompozytowe membrany paroizolacyjne. W praktyce stosuje się różny stopień paroizolacyjności, od pełnej bariery o bardzo niskiej przepuszczalności do materiałów o wyższym Sd, które ograniczają przenikanie pary wodnej do pewnego stopnia.

Instalacja powinna być ciągła i szczelnie łączona; łączenia i nieszczelności zabezpiecza się taśmą paroizolacyjną, a wszelkie przepusty, gniazda i połączenia odpowiednimi uszczelnieniami i osłonami. Nieszczelności mogą stać się miejscem kondensacji i rozwoju wilgoci.

Uwagi: paroizolacja nie chroni przed ciekłym wodą ani wilgocią w postaci bezpośredniego kontaktu z wodą. Jej właściwa skuteczność zależy od prawidłowego doboru przepuszczalności w zależności od klimatu i warunków wewnętrznych, a także od konsekwentnej instalacji. W praktyce projektowanie paroizolacji uwzględnia normy i wytyczne dotyczące przepuszczalności pary wodnej oraz warunków technicznych budynków.