Mælingarkerfi

Mælingarkerfi eru samstæða af aðferðum, tækjum og ferlum sem notuð eru til að afla mælinga á stærðum og fyrirbrigðum í raunveruleikanum. Kerfið nær frá skilgreiningu mælieininga og notkun mælitækja til gagnavinnslu og gagnageymslu. Markmiðið er að mælingarnar séu áreiðanlegar, endurtekanlegar og samanburðarhæfar milli tíma og staða.

Helstu þættir mælingarkerfisins eru skilgreiningar á stærðum og einingum (t.d. SI-einingar), mælitæki og skynjarar, kalibreringar og viðhald, gagnavinnsla og gagnageymsla, og rekja mælingar til uppruna þeirra með rekja (traceability). Kerfið byggist á stöðlum og stöðlum sem tryggja hliðstæða mælinga í mismunandi aðstæðum.

Stöðlun og rekja mælingar eru kjarninn í mælingarkerfi. SI-einingakerfið veitir sameiginlegan grundvöll sem allar mælingar taka út frá. Alþjóðlegir aðilar eins og BIPM, ISO og ILAC sjá um að viðurkenna og samræma staðla og mælingarferli.

Óvissa í mælingum er metin og rekja mælingar eru grundvöllur þroskaðrar tækni. Kalibreringar eru gerðar reglulega og eru grundvöllur rekjanleika og trúverðugleika mælinga. Gæðaviðmið og gæðaúttektir, s.s. ISO/IEC 17025 fyrir rannsóknar- og mælingarstofur, tryggja að mælingarnar uppfylli tilætlaðar kröfur.

Notkun mælingarkerfa er víðtæk: framleiðsla og gæðaeftirlit, vísindi og tækni, læknisfræði, veðurfræði, umhverfisgæslu og fleiri svið. Nútímavæðing og netmælingar hafa aukið möguleika til sjálfvirkni, en krefjast einnig öryggis og gagnsæis.