Mielinowe

Mielinowe odnosi się do mieliny, tłuszczowej i białkowej osłonki otaczającej wiele aksonów w układzie nerwowym kręgowców. Osłonka mielinowa znacznie zwiększa prędkość przewodzenia impulsów nerwowych poprzez przewodzenie skokowe, ograniczając straty ładunku między odcinkami, a także zapewniając izolację elektryczną. W wielu regionach mózgu i rdzenia kręgowego osłonki mielinowe tworzą odcinki oddzielone węzłami Ranviera.

W centralnym układzie nerwowym mielinę wytwarzają oligodendrocyty; w układzie nerwowym obwodowym – komórki Schwanna. Strukturalnie osłonka składa się z wielu warstw lipidowych i białkowych; wysoka zawartość lipidów nadaje jej izolacyjne właściwości. W mózgu i rdzeniu kręgowym dominujące białka mieliny obejmują MBP i PLP; w układzie obwodowym – MBP i P0.

Mielinizacja rozpoczyna się w okresie rozwoju embrionalnego i postępuje w pierwszych latach życia, z różnym tempem w zależności od regionu. Remielinizacja zachodzi po urazach i chorobach; proces ten jest zwykle skuteczniejszy w odniesieniu do układu nerwowego obwodowego niż centralnego, co wpływa na możliwości rehabilitacji.

Znaczenie kliniczne: demielinizacja prowadzi do zaburzeń przewodnictwa nerwowego i różnych objawów neurologicznych zależnych od dotkniętych szlaków. Najbardziej znaną chorobą demielinizacyjną jest stwardnienie rozsiane; inne zaburzenia to zespół Guillaina–Barrégo oraz różne leukodystrofie. Leczenie obejmuje terapię objawową, immunoterapię w przypadku autoimmunologicznych demielinizacji oraz badania nad promowaniem remielinizacji.