Heliocentryzm

Heliocentryzm to model astronomiczny, w którym Słońce znajduje się w centrum Układu Słonecznego, a planety – w tym Ziemia – krążą wokół niego. Współczesne ujęcie heliocentryczne dotyczy ruchów ciał w naszym układzie, a nie twierdzenia o centralnym położeniu w całym wszechświecie.

Historia heliocentryzmu zaczęła się od idei Kopernika. Mikołaj Kopernik sformułował w XVI wieku model, w którym Słońce jest centralnym punktem, a planety wykonują ruchy wokół niego, co stanowiło przeciwwagę dla geocentrycznego porządku Ptolemeusza. W późniejszych stuleciach system Kopernika został rozwinięty i skorygowany.

Najważniejsze rozwinięcia obejmują pracę Johannesza Keplera, który wykazał, że orbity planet są elipsami, a nie okręgami, co znacznie usprawniło opis ruchów na niebie. Obserwacje Galileo Galileusza, takie jak fazy Wenus i księżyce Jowisza, dostarczyły silnych dowodów na ruchy planetów wokół Słońca. W XVII wieku Isaac Newton sformułował ogólne prawo grawitacji, wyjaśniając mechanizm, dzięki któremu planety utrzymują swoje eliptyczne trajektorie wokół Słońca.

Współczesne ujęcie heliocentryczne jest powszechnie akceptowane w nauce i stanowi podstawę astronomii obserwacyjnej i teoretycznej dotyczącej Układu Słonecznego. Warto zaznaczyć, że heliocentryzm nie oznacza centralnego położenia Słońca w całym wszechświecie; współczesna kosmologia nie uznaje jednego punktu centralnego w całym wszechświecie. Niektóre historyczne alternatywy, takie jak geoheliocentryczny model Tycho Brahe, łączyły elementy geocentryzmu i heliocentryzmu.