Difluorek

Difluorek, w chemii organicznej i nieorganicznej, to termin odnoszący się do związków chemicznych zawierających dwa atomy fluoru w jednostce chemicznej. W zastosowaniu nieorganicznym najczęściej mówimy o difluorydach metali, czyli związkach o ogólnym wzorze MF2, gdzie M jest metalem. Tego rodzaju difluorowodory są najczęściej solami jonowymi, charakteryzują się wysokimi energiami sieci krystalicznej i zwykle są białymi lub bezbarwnymi proszkami. Niektóre z nich, jak FeF2, mogą być lekko barwne i wykazują różne właściwości magnetyczne; inne, np. MgF2, są przezroczyste i szeroko stosowane w optyce.

Sposoby uzyskiwania difluorków metali obejmują bezpośrednią fluorowę z metalu lub tlenków metali za pomocą gazowego fluoru F2, zgodnie z reakcją M + F2 → MF2, często w wysokich temperaturach. Innymi drogami są fluorowanie związków soli metalu lub tlenków w kontrolowanych warunkach. Właściwości fizyczne MF2 zależą od metalu: wiele difluorowodów jest stosunkowo trudnych w rozpuszczaniu w wodzie (ze względu na silne wiązania jonowe), a ich reaktywność z wodą może prowadzić do powstania HF.

W chemii organicznej difluorek odnosi się do związków zawierających dwa atomy fluoru przy węglu lub innym atomie centralnym, na przykład difluorometan CH2F2, używany jako czynnik chłodniczy i rozpuszczalnik, oraz różne difluoropochodne substraty. Właściwości i zastosowania tych związków zależą od struktury i podstawników.

Bezpieczeństwo: fluorowce i difluorki bywają toksyczne i żrące; kontakt z wodą może uwalniać HF. Prace z nimi prowadzi się w odpowiednich warunkach ochronnych.