Belirtilerin

Belirtilerin, tıbbi bağlamda hastanın kendinde hissedip ifade ettiği öznel deneyimler olduğu kabul edilir. Ağrı, baş dönmesi, bulantı, halsizlik gibi yakınmalar bu kapsama girer. Belirtiler, hastanın şikâyetlerini ve rahatsızlıkların sürecini özetlerken, klinik değerlendirmede temel bilgi kaynağıdır. Buna karşılık, hekim tarafından muayene veya laboratuvar sonuçlarıyla gözlemlenen objektif bulgular “belirti göstergeleri” olarak adlandırılır ve belirtilerden bağımsız olarak değerlendirilebilir.

Klinik pratikte belirtiler, öykünün ana unsurlarını oluşturur ve hastanın hastalıkla ilgili düşünce sürecinin odak noktasıdır. Belirtilerin türü, şiddeti, başlangıç zamanı, süresi ve değişim hızı, tanı koyma sürecinde yönlendiricidir. Ayrıca acil durum gerektirebilecek red flag olarak nitelendirilen tehlikeli belirtiler de hızlı müdahale ihtiyacını gösterir.

Değerlendirme ve kayda geçme sürecinde belirtiler, hasta tarafından raporlandığı için hasta raporları ölçüm araçlarıyla (PROMs) sistematik olarak belgelendirilebilir. Dil kullanımı, kültürel farklılıklar ve kişisel algılar, belirtinin yorumunu etkileyebilir; bu nedenle açık, ayrıntılı ve karşılıklı iletişim önemlidir. Belirtilerin toplanması, tedavi planının oluşumu ve izlenmesi açısından hayati olabilir; ancak tek başına bir tanı koydurmaz. Tanı, çoğunlukla belirtilerin yanı sıra işaretler, test sonuçları ve klinik değerlendirmeyle birlikte konulur.