termodynamicznych

Termodynamika to gałąź fizyki zajmująca się energią przekazywaną między układem a otoczeniem w formach ciepła i pracy. W języku polskim przymiotnik „termodynamiczny” i jego formy fleksyjne, w tym „termodynamicznych”, służą do opisywania zjawisk, procesów i praw związanych z tą dziedziną. Przykłady użycia obejmują „procesów termodynamicznych”, „zjawisk termodynamicznych” i „praw termodynamicznych”.

Podstawowe prawa termodynamiki to zerowa zasada termodynamiki, pierwsza zasada (energia wewnętrzna, ciepło i praca), druga zasada (entropia, kierunek procesów) oraz trzecia zasada (entropia dąży do stałej przy zbliżaniu się temperatury do zera). Zerowa zasada definiuje pojęcie temperatury jako wspólną cechę równoważnych układów. Pierwsza zasada to zasada zachowania energii; druga łączy zmiany energii z ciepłem i pracą; trzecia ogranicza wartości entropii przy niskich temperaturach.

Termodynamika rozpatruje stany i procesy makroskopowe. Wyróżnia procesy izotermiczne (stała temperatura), izochoryczne (stała objętość), izobaryczne (stałe ciśnienie) i adiabatyczne (bez wymiany ciepła). W wielu zastosowaniach analizuje się cykle termodynamiczne, takie jak cykl Carnota, używany do opisu teoretycznej maksymalnej wydajności maszyn cieplnych. Dodatkowo termodynamika łączy się z termodynamiką chemiczną, badając energię i entalpię reakcji chemicznych.

Historia termodynamiki rozwijała się w XIX wieku pod wpływem prac Sadi Carnota, Rudolfa Clausiusa i Williama Thomsona (Kelvina). Dziś termodynamika ma kluczowe zastosowania w inżynierii energetycznej, motoryzacyjnej, chemicznej i materiałowej, a także w naukach przyrodniczych i analizie procesów przemysłowych.