spojkami

Spójki, zwane spójnikami, w gramatyce polskiej to części mowy łączące wyrazy, frazy lub zdania. Służą do wyrażania zależności między elementami wypowiedzenia i organizowania jego struktury. W przeciwieństwie do wyrazów o charakterze leksykalnym, spójki mają przede wszystkim funkcję składniową i rzadko same niosą konkretne znaczenie semantyczne.

Spójki dzielą się na dwa podstawowe typy: spójniki współrzędne i spójniki podrzędne. Spójniki współrzędne łączą elementy na tym samym poziomie składniowym, na przykład dwa człony równorzędne w zdaniu: wyrażenie i wyrażenie, frazę lub dwa zdania. Przykłady to i, oraz, a, lecz, ale, czy, lub oraz także, natomiast. Spójniki te nie tworzą zależności czasowych, przyczynowych ani warunkowych między zdaniami, lecz scala elementy o równorzędnym znaczeniu.

Spójniki podrzędne łączą zdanie główne z podrzędnym, wprowadzając zależność czasu, warunku, przyczynę, przeciwstawienie i inne relacje semantyczne. Do najczęstszych spójników podrzędnych należą że, aby, żeby, jeśli, gdy, kiedy, ponieważ, bo, chociaż, mimo że, podczas gdy. Mogą występować w postaci pojedynczych słów lub w postaci złożonych wyrażeń, takich jak ponieważ, dlatego że, po to aby.

W praktyce spójniki często występują wraz z przecinkami oddzielającymi zdania podrzędne od głównego. Istnieją także złożone spójniki, które tworzą wyrażenia łączące, takie jak dlatego że, po to żeby. Spójki stanowią podstawowy element składniowy, który pomaga wskazać zależności logiczne i semantyczne w zdaniach.