skilgreininga

Skilgreininga er genitive form af orðinu skilgreining, sem merkir fyrst og fremst skilgreining eða lýsing á merkingu hugtaks. Í íslensku er skilgreining notuð til að koma að eðli eða takmörkun hugtaks; skilgreininga er algengt þegar talað er um eign og samsetingar þar sem eignarfornöfn eða aðrar uppbyggingar tengja hugtakið við eitthvað annað, til dæmis „skilgreininga hugtaksins“. Orðið sjálft er frá sagnorðinu skilgreina, sem merkir að lýsa eða afmarka merkingu.

Rætur orðsins liggja í íslensku málfræði og eigi sameiginlega rætur í hinni sterku lendingu -ing sem býr til nafnorð af sagnorði sem táknar athöfn eða ástand. Með skilgreiningu í íslensku er fjallað um hvernig merking hugtaks er formlega útskýrð; hún getur verið notuð í mörgum samhengi, allt frá daglegri orðræðu til fræðilegra texta.

Í fræðum og málnotkun er skilgreining oft flokkuð sem mismunandi gerðir: orðskýringar (lexísk skilgreining), sem útskýra merkingu hugtaks í orðabókum eða tungumáli; og vísindalegar eða kerfisbundnar skilgreiningar, sem leitast við að lýsa tengslum og fyrirbærum í kerfi eða tiltekinni vísindagreininni. Í stærðfræði og vísindaheimi eru skilgreiningar oft nákvæmari og gefa skilyrðis- og þekkingarlegan grunn til útreikninga og rökfræði.

Skilgreininga minnir á mikilvægi nákvæmni í að skýra hugtök, sem styður samræmda málnotkun og rökhugsun í bæði daglegu lífi og fræðilegu samhengi. See also includeð orðskýring, hugtakið og þekkingarfræði.