rzebiarstwa

Rzebiarstwa, rzadziej spotykana forma zapisu żebiarstwa, odnosi się do praktyki żebrania — proszenia o pieniądze lub dobra w miejscach publicznych przez osoby znajdujące się w potrzebie. Jest to zjawisko społeczne i ekonomiczne występujące w różnych kulturach i epokach.

Historia żebiarstwa sięga średniowiecza i czasów nowożytnych. W miastach ubóstwo współistniało z działalnością instytucji charytatywnych, kościołów i zakonów, które rozdawały jałmużnę; niekiedy powstawały także sieci żebraków działających na zasadach itinerantnych. Z wiekiem industrializacji i urbanizacji pojawiły się różne modele żebrania, w tym żebranie uliczne i, w niektórych regionach, wykorzystanie dzieci.

Formy żebiarstwa obejmują żebranie na ulicach, przed domami, żebractwo z wykorzystaniem choroby lub niepełnosprawności, a także występy uliczne czy tzw. panhandlowanie. Zjawisko to bywa związane z ubóstwem, bezrobociem i wykluczeniem społecznym.

Status prawny żebiarstwa różni się w zależności od kraju i lokalnych przepisów. Niektóre jurysdykcje ograniczają agresywne formy panhandlowania lub całkowicie zabraniają żebrania w określonych miejscach, inne traktują żebiarstwo jako problem społeczny wymagający pomocy socjalnej.

Współcześnie żebiarstwo jest często postrzegane jako symptom ubóstwa i wykluczenia społecznego. Dostępne dane bywają niejednolite; polityki publiczne kładą nacisk na pomoc socjalną, mieszkalnictwo, zdrowie i rehabilitację, zamiast wyłącznie na represje.