rozpacz

Rozpacz to silny, intensywny stan emocjonalny charakteryzujący się uczuciem beznadziei, przytłoczeniem i utratą sensu. Jest jednym z podstawowych afektów negatywnych i często współwystępuje z lękiem, smutkiem i poczuciem bezradności. W codziennym języku rozpacz bywa używana do opisania skrajnego żalu lub nieszczęścia, natomiast w ujęciu psychologicznym traktuje się ją jako afekt o wysokiej intensywności, który może występować w przebiegu traum, żałoby lub depresji. Nie jest diagnozą sama w sobie, lecz komponentą stanu afektywnego.

W literaturze i sztuce rozpacz bywa przedstawiana jako motyw ukazujący kryzys wartości, utratę bliskiej osoby lub jawny sens cierpienia. W analizach kulturowych często łączy się ją z egzystencjalnymi pytaniami i próbami radzenia sobie ze stresem egzystencji. W kontekście klinicznym rozpacz może występować jako przejściowy stan po stracie lub w przebiegu zaburzeń afektywnych, żałoby lub traumy, wymagających wsparcia i interwencji.

Zobacz także: smutek, żal, beznadzieja, depresja, trauma, żałoba. Przykładowe użycie: «po utracie bliskiej osoby ogarnęła ją rozpacz».