piaskowaniem

Piaskowanie, znane również jako abrasive blasting, to proces obróbki powierzchni polegający na wyrzucaniu cząstek ściernych z dużą prędkością na badany materiał. Celem jest usunięcie zanieczyszczeń takich jak rdza, farby czy oksydacja, nadanie chropowatości zwiększającej przyczepność powłok ochronnych oraz, w niektórych przypadkach, wytrawienie lub wygładzenie powierzchni. Dzięki odpowiedniemu doborowi mediany i parametrów piaskowanie umożliwia przygotowanie powierzchni pod malowanie, powłoki ochronne, a także czyszczenie i rekonstrukcję elementów.

Media ścierne obejmują różnorodne materiały, w tym piasek kwarcowy w przeszłości szeroko stosowany, lecz ze względu na ryzyko wytwarzania pyłu krzemionkowego obecnie często zastępowany przez bezpieczniejsze materiały. Do popularnych mediów należą korund (oksyd aluminiowy), granat, kulki szklane, stalowy śrut oraz granulaty ceramiczne. Istnieją odmiany suche i mokre piaskowanie; ta druga metoda zmniejsza ilość pyłu i zużycie materiału, a także redukuje ryzyko uszkodzeń powierzchni.

Sprzęt obejmuje kabiny piaskowe, przenośne jednostki piaskujące, dysze i pistolety, podawanie ścierniwa oraz źródło sprężonego powietrza. Kluczowe parametry to ciśnienie, odległość dyszy od powierzchni, kąt uderzenia oraz dobór medium pod kątem żądanej chropowatości i agresji obróbki.

Zastosowania piaskowania obejmują przemysł metalowy, motoryzacyjny, żeglugi, budownictwo i renowację zabytków. Służy do usuwania starych powłok, przygotowania powierzchni pod nową ochronę, a także do czyszczenia betonu i drewna.

Bezpieczeństwo i środowisko są istotnymi aspektami piaskowania: praca wymaga środków ochrony dróg oddechowych i oczu, ochrony skóry oraz wentylacji i osłon w celu ograniczenia pyłu. Odpady ścierne i zużyte materiały podlegają przepisom dotyczącym utylizacji. Piaskowanie może wpływać na geometrię powierzchni; zbyt intensywna obróbka może prowadzić do uszkodzeń lub utraty tolerancji wymiarowych.