osiadowanie

Osadowanie, również określane w literaturze jako sedymentacja lub depozycja, to proces odkładania się cząstek stałych z zawiesiny w medium przepływającym, co prowadzi do powstania osadu na dnie zbiorników, na powierzchniach lub w warstwach gleby. Termin ten bywa używany w geologii, hydrologii, inżynierii środowiska i gleboznawstwie, a jego zakres obejmuje zarówno naturalne procesy osadowe, jak i sztuczne osadzanie w procesach technologicznych.

Mechanizmy osadowania obejmują przede wszystkim spadek cząstek pod wpływem grawitacji. W warunkach laminarnego przepływu małe cząstki osiadają zgodnie z prawem Stokesa, podczas gdy większe cząstki opadają szybciej. Turbulencje mogą hamować osadzanie lub, wraz z flokulacją i koalescencją cząstek, je przyspieszać. W niektórych środowiskach osadanie zachodzi także w wyniku reakcji chemicznych, wytrącania minerałów lub biologicznego działania biofilmów.

Zastosowania pojęcia obejmują ocenę transportu i akumulacji osadów w rzekach i jeziorach, projektowanie i optymalizację osadników w oczyszczalniach ścieków oraz badania sedimentologiczne i glebotwórcze. W praktyce osadowanie pozwala oszacować tempo depozycji, ładunek osadów oraz wpływ cząstek na jakość wód, gleby i ekosystemów.

Pomiar i modelowanie osadowania wykorzystują takie metody jak pomiary natężenia depozycji, kolumny sedymentacyjne, pułapki na osady, badania rdzeniowe i chemiczno-fizyczne analizy cząstek. W literaturze termin ten może być zastępowany ogólniej pojęciem sedymentacji, zależnie od kontekstu.