immünofluoresans

Immunofluoresans, antikorların fluorofor adı verilen ışık yayan moleküllerle işaretlenmesiyle hedef antijenlerin varlığını, konumunu veya miktarını belirlemeye yönelik bir laboratuvar tekniğidir. Fluoroforler belirli dalga boylarında ışık alır ve uyarıldıktan sonra farklı renklerde fluoresans sinyali üretir. Bu yöntem, hücreler, doku kesitleri veya hücre kültürü üzerindeki spesifik moleküllerin dağılımını görüntülemeye olanak verir.

İki temel türe ayrılır: doğrudan immunofluoresans (DIF) ve indirek immunofluansans (IIF). DIF'te fluoroformla işaretli bir primer antikor doğrudan hedefe bağlanır. IIF'te ise işaretli ikinci bir antikor, birincil antikor üzerinde bağlanır ve sinyal çoğaldığından duyarlılık artar. Çoğul fluörofor kullanılarak aynı örnekte birden çok antijen aynı anda analiz edilebilir.

Süreç, örneğin sabitlenmesi veya dondurulmuş doku üzerinde incelemeye alınmasıyla başlar. Preparat, antikorlarla inkübasyona tabi tutulur, yıkama yapılır ve floresans koruyucu bir akrilik kaplama ile görüntülenir. Görüntüleme için floresans mikroskobu ve uygun filtre setleri kullanılır; yaygın olarak yeşil (örneğin FITC) ve kırmızı (örneğin Texas Red) floresanlar kullanılır. Autofloresans ve fotoboya bağlı sinyal kayıpları gibi zorluklar da dikkate alınır.

Kullanım alanları arasında klinik tanı ve patoloji (otoimmün hastalıklar, immünodepozitler gibi durumların saptanması), dermatoloji, mikrobiyoloji ve biyolojik araştırmalar yer alır. Doğru kontroller ve standartizasyon, güvenilir sonuçlar için kritiktir. Immunofluoresans, 1940’larda Albert Coons’un çalışmalarıyla temelleri atılan ve günümüzde yaygın olarak kullanılan bir tekniktir.