geluidshygiëne

Geluidshygiëne verwijst naar praktijken die gericht zijn op het beheersen van geluidsblootstelling en het bevorderen van een gezonde akoestische omgeving. Dit omvat zowel het voorkomen van geluidsoverlast als het beschermen van gehoor tegen schadelijk geluid, door maatregelen in werk, onderwijs, wonen en openbare ruimtes.

Langdurige of hoge geluidsblootstelling kan leiden tot gehoorschade, tinnitus, slaapstoornissen en andere gezondheidsproblemen. Richtlijnen van de Wereldgezondheidsorganisatie, de Europese Unie en nationale instanties geven grenswaarden en meetmethoden om blootstelling te monitoren en maatregelen te toetsen.

Beheersing van geluid gebeurt volgens de hiërarchie van controles: bronbeheersing (geluidsbronnen verminderen of stil maken), akoestische omkadering en isolatie (demping en scheidingen), ruimtelijke indeling en verplaatsing van activiteiten, organisatorische maatregelen (rustige zones, rotaties) en, indien nodig, persoonlijke gehoorbescherming.

Metingen en normen spelen een centrale rol. Geluidsniveau wordt vaak uitgedrukt in decibel A-gewogen (dB(A)); blootstellingsduur en dosis zijn bepalend voor veiligheid. Dosimetrie, luistertesten en bouw- en productnormen leveren de basis voor evaluaties en beleid.

Toepassingsgebieden omvatten arbeidsomgevingen, onderwijsinstellingen, gezondheidszorg, stedelijke planning en consumentenproducten. Praktische maatregelen zijn onder meer stille apparatuur, geluiddempende bouwmaterialen, stillere verpakkingen en gedragsbewustzijn rond lawaai, zoals het beperken van luid volume bij muziek en streaming.