elegancji

Elegancja to jedna z najczęściej opisywanych cech estetycznych, odnosząca się do harmonii, prostoty i wyważonego wyrazu. W praktyce pojęcie obejmuje ubiór, manierę, mowę ciała oraz projektowanie przedmiotów i przestrzeni. Forma dopełniacza „elegancji” występuje w kontekstach takich jak „elegancja ubioru”, „brak elegancji” czy „pojęcie elegancji”.

Wywodzi się z francuskiego élégance, które z kolei ma źródła w łacinie elegantia. W polskiej tradycji pojęcie to zyskało na znaczeniu od XVII wieku i ukształtowało się jako synonim stonowanego, wyważonego stylu; bywa używane w odniesieniu do mody, mowy, a także do architektury, mebli i innych form projektowych.

W praktyce elegancja łączy prostotę i dopracowanie detalu, unikanie zbędnych ozdób, precyzję w kształcie i kompozycji. W zakresie ubioru bywa związana z klasycznymi krojami, jakości materiałów, starannym wykończeniem. W mowie i manierze – z opanowaniem, odpowiednim tonem. W designie i architekturze – z harmonijnymi proporcjami, funkcjonalnością i eleganckim językiem form.

Różne epoki formowały rozumienie elegancji: klasycyzm promował prostotę i symetrię, modernizm – oszczędność form, współczesność – subtelną równowagę między funkcjonalnością a estetyką. Współcześnie elegancja bywa także krytykowana jako praktyka mogąca maskować nierówności, prowadzić do konformizmu lub bycia postrzeganą jako prestiżowy znak statusu. W praktyce ocena elegancji pozostaje subiektywna i kontekstowa.