adsorpcyjnych

Adsorpcja to proces, w którym cząsteczki z fazy gazowej, ciekłej lub roztworu gromadzą się na granicy fazy i na powierzchni drugiej fazy, tworząc warstwę adsorbatu. Przymiotnik adsorpcyjny odnosi się do właściwości związanych z tym procesem, takich jak adsorpcyjna charakterystyka powierzchni i układy adsorpcyjne.

Można wyróżnić dwa podstawowe mechanizmy adsorpcji: fizyczną adsorpcję (adsorpcję fizykochemiczną), która wynika z oddziaływań van der Waalsa, oraz chemisorpcję, w której cząsteczka wiąże się z powierzchnią chemicznie, tworząc wiązania chemiczne. Efektywność adsorpcji zależy od temperatury, ciśnienia, natury cząsteczki i charakteru powierzchni.

Charakter procesów adsorpcyjnych opisuje się za pomocą izoterm adsorption. Najbardziej znane modele to izoterma Langmuira oraz izoterma Freundlicha. Do określania powierzchni właściwej materiałów używa się teorii BET (Brunauera–Emmetta–Teller’a).

Do popularnych adsorbentów należą aktywowane węgiel, zeolity, krzemionka, MOF-y (metal-organic frameworks) oraz inne porowate materiały o wysokiej ładowności adsorpcyjnej i specyficznych właściwościach selekcyjnych.

Zastosowania obejmują oczyszczanie gazów i cieczy, usuwanie zanieczyszczeń, oczyszczanie wód, suszenie i separację gazów, katalizę oraz sensorikę. W praktyce właściwości adsorpcyjne są kluczowe dla projektowania układów do uzdatniania, ochrony środowiska i przemysłu chemicznego.