Indoaryjskie

Indoaryjskie, znane także jako języki indoaryjskie, są jedną z głównych gałęzi rodziny indo-irańskich w ramach języków indoeuropejskich. Rozciągają się głównie na subkontynencie indyjskim, obejmując Indie, Pakistan, Bangladesz i Nepal, z mniejszymi społecznościami w Sri Lance oraz na Wyspach Andamańskich, a także w diasporze na całym świecie. Wspólną cechą wielu z nich jest szyk zdania SOV, użycie postpozycji oraz bogaty system fleksyjny.

Historia indoaryjska wywodzi się z wcześniejszych form indyjskich, pochodzących od pradawnych języków sanskrytu i prakritów. Old Indo-Aryan obejmuje sanskryt klasyczny; w średniowieczu i nowożytności wykształciły się liczne języki nowo-indoaryjskie, często oddalone od klasycznych wzorców. Dzięki temu powstały duże języki narodowe i liczne odmiany regionalne.

Do współczesnych języków indoaryjskich należą m.in.: hindi, urdu, bengalski, marathi, gujarati, punjabi, asamski, odia, sindhi, nepalski i sinhala. W wielu regionach rozwijają się również liczne dialekty i odmiany standardowe. Niektóre z tych języków pełnią funkcje urzędowe, literackie i edukacyjne.

Pisma używane przez języki indoaryjskie są zróżnicowane: Devanagari dla hindi, marathi i nepalskiego; bengalski skrypt; gurmuki dla punjabi; arabskie/perskie pismo dla urdu i sindhi; odrębne skrypty jak odia i sinhala. W praktyce pisownia zależy od regionu i tradycji.