Elektromyografia

Elektromiografia (EMG) to technika diagnostyczna i badawcza oceniająca bioelektryczną aktywność mięśni szkieletowych. Sygnały elektryczne generowane podczas depolaryzacji włókien mięśniowych rejestrowane są za pomocą elektrody umieszczonej na skórze nad badanym mięśniem lub wewnątrz niego.

W EMG wyróżnia się dwie podstawowe metody: EMG powierzchniowa (sEMG), gdzie elektrody znajdują się na skórze nad mięśniem, oraz EMG intramuscularna (elektroda igłowa), gdzie elektroda wprowadzana jest do wnętrza mięśnia. Obie metody pozwalają na ocenę czynności mięśniowej w czasie spoczynku i podczas skurczu oraz na ocenę koordynacji nerwowo-mięśniowej.

Zastosowania EMG obejmują diagnostykę zaburzeń nerwowo-mięśniowych, takich jak neuropatie, miopatie i zaburzenia korzeni nerwowych, ocenę funkcji nerwów obwodowych, monitorowanie przebiegu chorób oraz planowanie i ocenę rehabilitacji. EMG wykorzystywana jest również w badaniach naukowych oraz w interfejsach myoelektrycznych (prostetyzacja, sterowanie urządzeniami).

Podczas badania wykonywane są sesje w stanie spoczynku i podczas napięcia mięśni, a zebrane sygnały poddawane są analizie w czasie i w dziedzinie częstotliwości (np. amplituda, RMS, charakterystyka MUAP w EMG igłowym). Ograniczenia obejmują dyskomfort związany z igłową elektrodą, możliwość artefaktów ruchowych i subiektywną interpretację, która wymaga doświadczenia specjalisty. Wyniki EMG zwykle interpretowane są w połączeniu z innymi testami, takimi jak badania przewodnictwa nerwowego.