silikonów

Silikony, czyli polimery siloksanowe, to rodzina związków chemicznych zbudowanych z łańcuchów Si–O–Si, w których każdy atom krzemu nosi grupę organiczną (R). Do najważniejszych rodzajów należą elastomery silikonowe (silikonowa guma), żywice silikonowe, oleje i fluids silikonowe oraz żele silikonowe. Najpowszechniej używanym polimerem jest polidimetylosiloksan (PDMS).

Właściwości podstawowe to wysoka stabilność termiczna, elastyczność w szerokim zakresie temperatur, hydrofobowość, dobra izolacyjność elektryczna oraz chemiczna obojętność. W zależności od zastosowania silikonów mogą być twarde lub elastyczne i poddawane różnym procesom utwardzania, np. RTV-1 (kondensacyjne) i RTV-2 (addytacyjne) lub innym metodom, takim jak hydrosililacja.

Główne zastosowania obejmują uszczelnienia i kleje w budownictwie, powłoki ochronne i laminaty w przemyśle motoryzacyjnym i elektronicznym, a także zastosowania medyczne, kosmetyczne i laboratoryjne. Silikony są zwykle uważane za biokompatybilne i chemicznie obojętne, chociaż niektóre dodatki i procesy produkcyjne wymagają oceny bezpieczeństwa i zgodności z przepisami.

Produkcja i przetwarzanie wiążą się z wykorzystaniem chlorosilanów i etapów hydroksylowania, a odpady i emisje podlegają regulacjom środowiskowym. Historia silikonów sięga lat 40. XX wieku, gdy rozwijano polimery siloksanowe na potrzeby przemysłu chemicznego; od lat 50. są szeroko stosowane w wielu gałęziach gospodarki.