reasekuracyjnej

Reasekuracja (reasekuracyjna) to proces transferu części ryzyka z ubezpieczyciela (cedenta) na podmiot reasekuratora. Dzięki temu cedent może zwiększyć pojemność ryzyka, stabilizować wyniki i chronić wypłacalność w razie dużych strat. Reasekurację stosuje się zarówno w ubezpieczeniach komercyjnych, jak i w sektorze specjalistycznym.

W praktyce wyróżnia się dwa główne modele: reasekuracja proporcjonalna i nieproporcjonalna. W reasekuracji proporcjonalnej cedent przekazuje reasekuratorowi część składki i części ryzyka zgodnie z ustalonym udziałem (np. quota share) lub odpowiadający wielkości polisy udział w ryzyku (surplus). W reasekuracji nieproporcjonalnej reasekurator pokrywa straty przekraczające określony próg, do ustalonego limitu (np. excess of loss, stop loss).

Można wyróżnić także sposób zawierania umów: reasekuracja treaty, obejmująca portfel ryzyk na określony okres (zwykle rok), oraz reasekuracja facultative, dotycząca pojedynczych, konkretnych ryzyk.

Znaczenie rynkowe i regulacyjne: reasekuracja pozwala na lepszą alokację ryzyka oraz spełnienie wymogów kapitałowych. W Unii Europejskiej odgrywa kluczową rolę w ramowych regulacjach Solvency II. W Polsce działalność ubezpieczeniową i reasekuracyjną reguluje Komisja Nadzoru Finansowego (KNF) oraz odpowiednie przepisy prawa ubezpieczeniowego.

W praktyce reasekuracja wspiera stabilność sektora ubezpieczeniowego poprzez ochronę przed dużymi, nietypowymi szkodami oraz umożliwienie rozwoju portfeli ryzykowych.