parmaklar

Parmaklar, elin beş dijit olarak işlev gören uç parçalardır. Başparmak hariç her parmak üç falangadan oluşur; proximal, orta ve distal falanga adlandırılır. Başparmak ise iki falangadan (proximal ve distal) oluşur. Parmaklar, metakarpus ile birleştiği noktada metakarpofalangeal (MCP) eklemlere sahiptir ve her parmakta proksimal interfalangeal (PIP) ile distal interfalangeal (DIP) eklemleri bulunur. Başparmak, karşıt konum yaratabilmesini sağlayan özel kas ve tendon bağlantıları nedeniyle diğer parmaklardan ayrı hareket kapasitesine sahiptir.

İşlevleri, tutuş, dokunma ve ince motor becerilerin gerçekleştirilmesidir. Parmaklar, fleksiyon ve ekstansiyon hareketlerini MCP, PIP ve DIP düzeylerinde yerine getirir; ayrıca bazı parmaklarda MCP eklemlerinde abduksiyon ve adduksiyon da görülebilir. Başparmak, diğer parmaklarla karşı karşıya getirildiğinde tutuş gücünü artıran karşıt hareket yeteneğine sahiptir.

Yüzeyde parmak uçları yoğun dokunsal duyulara sahiptir; Merkel noktasları, Meissner cisimciği ve diğer mekanoreseptörler sayesinde ince dokunma ve hassas ayrımları sağlar. Bu duyusal bilgiler, ince motor hareketlerin koordinasyonunda kritik rol oynar.

Klinik açıdan parmaklar çeşitli yaralanma ve durumlarla karşılaşabilir. En sık görülenler distal falanga kırıkları, mallet finger (extensor tendon yaralanması), jersey finger (flexor tendon yaralanması) ve trigger finger (stenozan tenosinovit) gibi durumları içerir. Tedavi, kırığın veya sorunun türüne bağlı olarak konvensiyonel immobilizasyon veya cerrahi müdahaleyi içerebilir. Parmaklar, günlük yaşamda güvenli kavrama ve ince motor beceriler için temel bir role sahiptir.