miecz

Miecz to długa broń biała o ostrzu przeznaczona do walki na bliskim dystansie. W języku polskim termin ten obejmuje szeroką grupę broni używanych w Europie od późnego średniowiecza po czasy nowożytne. Miecze różniły się długością, kształtem ostrza i sposobem uchwytu. Często ostrze było dwustronnie ostre; niektóre modele miały zróżnicowaną geometrię ostrza dostosowaną do konkretnych zadań bojowych. Budowa obejmuje ostrze, rękojeść i elementy ochronne dłoni; ostrze łączy się z rękojeścią za pomocą trzonu. Na końcu rękojeści często znajdują się elementy balansu, a niekiedy także osłona dłoni zwana gardą.

W okresie średniowiecza i w erze nowożytnej miecze były główną bronią osobistą rycerzy i żołnierzy w Europie, także na ziemiach polskich. Ich zastosowanie obejmowało walkę w pojedynkę i w formacjach, a projektowanie uzbrojenia odzwierciedlało taktykę i umiejętności kowalskie. Z biegiem czasu pojawiały się różne style: od lekkich, szybkich mieczy po cięższe modele przeznaczone do obrony i obezwładniania przeciwnika.

Dziś miecz występuje przede wszystkim jako przedmiot muzealny, rekonstrukcyjny i sportowy. W szermierce historycznej i muzealnictwie budzi zainteresowanie badaczy i entuzjastów, a także pojawia się w literaturze i filmie jako symbol dawnych epok.