laminujce

Laminujące, od łaci. lamina – warstwa, to przymiotnik i formant używany w języku technicznym do określenia procesów, materiałów i urządzeń związanych z laminowaniem. Pochodzi od czasownika laminować i odnosi się do nałożenia i utrwalenia warstwy laminatu na podłożu w celu ochrony, wzmocnienia lub uszlachetnienia powierzchni.

Materiały laminujące obejmują folie laminacyjne oraz warstwy klejące. Najczęściej stosuje się folie z polietylenu tereftalanowego (PET) lub polipropylenu (PP), które zapewniają wysoką przejrzystość, trwałość i odporność na żółknięcie. Inne materiały to folia BOPP, a także rzadziej stosowane folie PVDC lub PC. Kleje mogą być aktywowane termicznie (hot-melt) lub przyklejane na zimno (cold-adhesive). Grubość folii lamina­cyjnej wyraża się w mikrometrach (μm) i zwykle waha się od ok. 75–125 μm dla dokumentów po 125–250 μm dla plakatów i materiałów o wyższej ochronie.

Metody laminowania dzielą się na laminowanie na gorąco oraz na zimno. Laminowanie na gorąco łączy podgrzanie folii z ciśnieniem, co powoduje przyczepienie do podłoża. Laminowanie na zimno używa ciśnienia i kleju bez podgrzewania. Urządzenia do laminowania obejmują domowe laminatory z wałkami oraz przemysłowe linie z automatyką dozującą i systemami kontrolnymi.

Zastosowania obejmują ochronę dokumentów, kart identyfikacyjnych, plakatów, fotografii, etykiet i opakowań. Zalety to ochrona przed wilgocią, zarysowaniami i blaknięciem, a także poprawa trwałości oraz estetyki. Wyzwania obejmują możliwość tworzenia pęcherzy powietrza, zniekształcenia powierzchni, ograniczoną możliwość recyclingu warstw laminowanych oraz koszty eksploatacyjne.