erfðaefnisins

Erfðaefnið, erfðaefnisins, er samsetning sameinda sem geymir og flytur upplýsingar sem ráða þróun, vexti og starfsemi lífvera. Í flestum lífverum er erfðaefnið aðallega DNA (deoxýríbónúkleínsýra) og í sumum veirum einnig RNA (ríbónúkleínsýra). DNA er ávallt kjarnanum að mestu geymt, en í plöntum og dýrum ber einnig erfðaefnið í hvatberum og grænukornum. RNA kemur víðar til starfs, meðal annars við uppbyggingu próteina og sem hluti af fleiri líffærakerfum.

Bygging og stöðuleikur erfðaefnisins eru mismunandi eftir gerðum. DNA er tvíþátta helix byggð úr fjórum basum sem kallaðir eru A, T, C og G, og basarnir para þannig að A tengist T og C tengist G. RNA er oft einþátta og notar basann U í stað T. Byggingarnar og basasamsætur skikka upplýsingar sem eru skráðar í genum, hlutverk þeirra og hvernig þau hafa áhrif á virkni frumunnar.

Gen eru bútar erfðaefnisins sem skrá fyrir framleiðslu próteina eða fyrir hagnýtingu af öðrum RNA-efni. Frumur afrita erfðaefnið fyrir frumuskiptingu og stjórna notkun þess í tjáningu gena, sem leiðir til myndunar próteina og starfsemi frumunnar. Afleiðingarnar eru fjölbreyttar og ákvarðast af samspili mörgra gena, reglulegri mörkun og utanákomandi umhverfi.

Nútímasamfélag og vísindi rannsaka erfðaefnið til að skilja eðli lífs, meðferðaverkun, líffræðilega fjölbreytni og rekja sérkenni með erfðagreiningu, flokkun sem jöfnun dýra- og plönturannsókna. Notkun erfðaefnisins krefst siðfræðilegrar umræðu, einkum varðandi persónuupplýsingar, öryggi og friðhelgi líffræðilegra gagna.