einstaklingur

Einstaklingur er íslenskt nafnorð sem vísa til eins manneskju eða einstaklings í hópi. Orðið táknar einingu eða sérstakt dæmi innan stærri heildar og er notað bæði í daglegu tali og í fræðilegu samhengi til að aðgreina einstaklinginn frá hópnum eða frá fyrirbærinu sem heild. Þekkjanleg mynd þess byggist á hugmyndinni um sjálfstæða einingu innan kerfis.

Notkun hugtaksins er víðtæk. Í félagsvísindum og mannréttindum er einstaklingur oft tilgreindur sem röksemd fyrir sjálfstæðum réttindum, ábyrgð eða sjálfsákvörðunarrétti, oft í andstöðu við hóp eða samhengi. Í lagatextum og opinberri umræðu kemur hugtakið fyrir sem "einstaklingsréttindi" eða sem vísbending um vernd og tillitssemi fyrir hverjum einstaklings sem fullgildur réttindi er tilheyra.

Í líffræði og vistfræði er einstaklingur notaður til að vísa til einnar lífveru, óháð stofni eða tegund. Slíkt varpar ljósi á einstaklingsbreytileika og gerir vísindamönnum kleift að mæla og bera saman atferli, þol eða aðra eiginleika á hverjum einasta lífveru í rannsókn.

Einfaldað skýring: einstaklingur er notaður til að greina eitt dæmi eða eina einingu innan stærri heildar—hópurinn eða kerfið fá þá sagt frá með tilliti til hverrar einingar fyrir sig. Talað er um "einstaklingar" í fleirtölu eða "einstaklingur" í eintölu, og notkunin ræðst oft af samhengi þar sem einstaklingurinn er skilgreindur sem sjálfstæð eining eða vernduð réttindi.