diyabethipertansiyon

Diyabet hipertansiyonu, diyabetli bireylerde sık görülen ve iki kronik hastalığın birlikte yönetilmesini gerektiren bir durumdur. Diyabetli kişilerde hipertansiyon gelişme sıklığı artar ve bu kombinasyon, kardiyovasküler ve böbrek komplikasyonları riskini önemli ölçüde yükseltir. Yönetim, kan basıncını kontrol altında tutarken glukoz ve lipid düzeylerinin de uygun hedeflere yönlendirilmesini amaçlar.

Birlikte bulunmasının nedeni çok yönlüdür: obezite ve insülin direnci, damar endotel disfonksiyonu, RAAS aktivasyonu ve kronik inflamasyon; yüksek kan şekeri mikrovasküler hasarı hızlandırır ve kan basıncını olumsuz etkiler. Bu durum, nefropati, retinopati, nöropati gibi mikrovascular komplikasyon riskini artırırken koroner ve serebrovasküler hastalık riskini de yükseltir.

Klinik olarak, diyabetli hastalarda hipertansiyon tanısı genellikle iki ölçümde veya tedaviye bağlı olarak saptanan yüksek kan basıncı ile konulur. Hedefler kılavuzlar arasında değişiklik gösterebilir; bazı kılavuzlar daha sıkı hedefler önerebilir (örneğin <130/80 mmHg), bazıları ise daha geniş bir hedefe (ör. <140/90 mmHg) odaklanır. Mikroalbüminüri gibi renal göstergeler tedavi kararında belirleyici olabilir.

Yaşam tarzı değişiklikleri ve ilaç tedavisi temelidir. Kilo kaybı, düzenli egzersiz, DASH diyeti, tuz kısıtlaması, sigara ve alkolün azaltılması önerilir. İlaç tedavisinde genellikle ACE inhibitörü veya ARBler ilk tercih edilir, özellikle albüminüri varsa veya böbrek korunumu hedefleniyorsa; gerektiğinde diüretikler, kalsiyum kanal blokörleri veya bazı durumlarda beta-blokörler eklenebilir. Glukoz ve lipid kontrolüyle entegre bir yaklaşım benimsenir.