diuretykach

Diuretyki, zwane również moczopędnymi, to grupa leków, których podstawowym działaniem jest zwiększenie wydalania wody i sodu przez nerki. W efekcie rośnie objętość moczu, co może prowadzić do zmniejszenia objętości krążącej krwi i obniżenia ciśnienia tętniczego, a także złagodzenia obrzęków.

Wśród diuretyków wyróżnia się kilka głównych grup. Diuretyki pętlowe (np. furosemid, bumetanid) hamują transporter Na-K-2Cl w grzbiecie wstępującym pętli Henlego, co prowadzi do znacznego wydalania sodu, chlorków i potasu. Diuretyki tiazydowe (np. hydrochlorotiazyd, chlortalidon) hamują Na-Cl transporter w dystalnym odcinku nefronu, powodując umiarkowane wydalanie sodu i wody. Diuretyki oszczędzające potas (np. spironolakton, eplerenon, triamteren) działają w dalszych częściach nefronu, promując wydalanie sodu przy oszczędzaniu potasu. Diuretyki osmotyczne (mannitol) i inhibitory anhydrazy węglanowej (acetazolamid) stanowią dodatkowe mechanizmy stosowane w określonych sytuacjach klinicznych.

Wskazania obejmują leczenie obrzęków związanych z niewydolnością serca, chorobami nerek i wątroby, nadciśnieniem tętniczym oraz niektórymi stanami nerkowymi. Niektóre diuretyki znajdują zastosowanie w profilaktyce kamicy moczowej lub w leczeniu innych zaburzeń metabolicznych, zgodnie z mechanizmem działania.

Działania niepożądane to przede wszystkim zaburzenia elektrolitowe (np. hiponatremia, hipokaliemia, a w przypadku diuretyków oszczędzających potas — hiper-kalemia), odwodnienie oraz zaburzenia kwasowo-zasadowe. Mogą nasilać hipotonię, oddziaływać na inne leki i wpływać na funkcję nerek. Wymagane jest monitorowanie elektrolitów i funkcji nerek, zwłaszcza przy długotrwałym stosowaniu.