diacritików

Diacritików, często nazywanych diakrytykami, to znaki diakrytyczne dodawane do liter w alfabetach opartych na alfabecie łacińskim. Ich zadaniem jest modyfikowanie wartości dźwiękowej litery, wskazywanie długości samogłoski lub różnicowanie znaczeń wyrazów. Zazwyczaj znajdują się nad, pod lub w środku litery; czasem występują jako osobny znak w zestawie znaków.

Najczęściej spotykane typy obejmują ogonek (np. ą, ę), kreski nad literami (akcenty ostre i grave, jak é czy è), umlaut/dieresis (ä, ö, ü), tilde (ñ, ã), cedillę (ç) oraz caron lub háček (š, č, ž). W wielu językach diakrytyki służą także do odróżnienia form fleksyjnych, tonów, długości samogłosek lub innych cech fonetycznych. W polskim zapisie najważniejsze są takie znaki jak ogonek w ą i ę, kreska nad ó oraz litery z różnymi diakrytykami w obcych zapożyczeniach.

W kontekście pisowni i publikowania diakrytyki mają znaczenie dla poprawnej wymowy, rozróżniania znaczeń i identyfikacji językowej. Utrata diakrytyków może prowadzić do błędnej interpretacji wyrazów lub utraty odrębności morfologicznej. W informatyce diakrytyki kodowane są w Unicode. Istnieją dwa sposoby ich reprezentowania: litery z diakrytykiem w jednym znaku (precomposed) oraz łączenie litery z diakrytycznym znakiem (combining marks); różne formy wpływają na normalizację tekstu i wyszukiwanie.