Súrefnismettun

Súrefnismettun (súrefnismettun blóðs) er mæling sem lýsir hlutfalli súrefnis sem binst hemóglóbíni í blóðinu. Í læknisfræðilegri notkun er algengasta mælingin SpO2, súrefnismettun sem áætluð er með púlsoxímeteri sem mældir ljósmæði til tekna blettir í blóðfrumum og gefur tala sem hlutfall í prósentum. Óbein mæling, sem byggist á hvíldar- eða stöðugri púlsmeðferð, gefur samfellt gildi. Til ganga nota einnig blóðgaspróf (ABG) til að mæla PaO2 og SaO2 í slagæðablóði, sem gefur nákvæmari sýn á súrefnisflæði í blóði.

Aðferðir: Púlsoxímeter er venjulega festur á putta, eyrun eða fótlegg og notar tvö ljósefni til að meta dreifingu súrefnis og blóðrauða. Það mælir SpO2 og hjartslátt. Blóðgaspróf beinir nálægt slagæðablóði og mælir PaO2, PaCO2, pH og SaO2, sem gefur nákvæmari upplýsingar um súrefnisnotkun líkamans og acid-base jafnvægi. Aukaverur og aðrar mælingar, eins og PtcO2 (transcutaneous oxygen tension) og SctO2 (tímatakageislunarskima), geta veitt upplýsingar um vefþol og súrefnisskortsstöðu.

Þýðing og inntak: Normal SpO2 í heilbrigðum er yfirleitt 95–100%. Spá fyrir PaO2 er 75–100 mmHg. Sérstök mörk fyrir hypoxemia eru lægri en þessi gildi og geta breyst með aldri, líkamlegu ástandi og loftslagssvæði. Takmarkanir: nítríl, snyrtivörur á nöglum, litaskekkja vegna CO- eða methemoglobinemia, líflegs sog og oflæti geta truflað mælingu. Þessi mæling gefur mikilvægar upplýsingar í öndunar- og lífsmáli, í skurðlækningum, í ljósmóti og á gjörgæslu. Svarað í heild, súrefnismettun er grundvallargrein til að meta súrefnisstreymi og líkamlegt ástand.