Fleirtöluformið

Fleirtöluformið er form beygingar sem notað er þegar fjöldi er meiri en einn. Í íslensku vísar það til flokksorðs sem stendur í fleirtölu og samræmist því í falli, kyni og í sumum tilvikum ákveðni í setningu. Fleirtöluformið kemur fram hjá nafnorðum, lýsingarorðum, fornafni og tölum og því er mikilvægt fyrir málfræði- og ritunarferlið.

Nafnorð hafa mismunandi fleirtöluform eftir beygingarflokki. Oft er fleirtöluformið búið til með endingu, en sum orð breyta stofni eða hafa óregluleg fleirtöluform. Aukendurnar og beygingarsamræmi við fall og boðorð eru einnig þættir sem hafa áhrif á fleirtöluena.

Lýsingarorð sem standa með fleirtölu nafnorðum taka líka fleirtöluendingu og samræmast þá kyni, falli og ákveðnu eða óákveðnu notkun. Fornafni hefur sértækt fleirtöluform og beygingu sem passar við þann fjölda sem það vísar til. Tölur sem tákna fjölda hafa einnig fleirtöluform og stuðla að réttu samræmi í setningunni.

Í notkun er hægt að hafa óákveðið fleirtöluform (óeinkennt fjöldaform) eða ákveðið fleirtöluform sem tengist ákveðnu orðinu í samsettum greinaformum. Dæmi um þetta eru að ákveðinn hópur orða getur notað sérstakt fleirtöluform þegar það er talið með greini eða öðrum skjöldum sem festist við orðið.

Samanlagt er fleirtöluformið grundvallarmál í íslenskri málfræði fyrir að lýsa fjölda og til þess samræmist öllu flare í setningunni.