piercienie

Piercienie to modyfikacje ciała polegające na wykonaniu przekłucia lub nacięcia skóry lub błon śluzowych i umieszczeniu w powstałej perforacji biżuterii. Praktykowane są na całym świecie od wieków i w wielu kulturach pełniły funkcje rytualne, społeczne lub estetyczne. W epoce nowoczesnej powstały w branży tatuażu i mody ciała; ich popularność wzrosła w latach 90. i 2000.

Najczęściej wykonywane lokalizacje to przekłucia płatów uszu, chrząstek (helix, tragus), nos (dziurka w nozdrzu, septum), język, wargi (labret, Monroe), brwi, sutki, pępek oraz narządy płciowe (różne warianty). Wybór miejsca zależy od anatomii, bolesności i preferencji estetycznych.

Procedura i bezpieczeństwo: zabieg wykonuje licencjonowany piercer w warunkach higienicznych; używa sterylnej igły (zwykle zamiast pistoleta), co redukuje uszkodzenia tkanek. Po zabiegu zalecana jest higiena przy użyciu soli fizjologicznej lub specjalnych płynów do pielęgnacji, unikanie dotykania biżuterii brudnymi rękami i ograniczenie kontaktu z wodą publicznych źródeł. Czas gojenia różni się w zależności od lokalizacji (np. płat uszny 6–8 tygodni, chrząstka kilka miesięcy, nozdrze 2–4 miesiące, język 4–6 tygodni, pępek 6–12 miesięcy). Ryzyko obejmuje infekcje, alergie na metal, migrację/wybrzuszenie biżuterii, blizny oraz urazy.

Materiały biżuterii to najczęściej stal chirurgiczna, tytan, niob, złoto wysokiej próby; unika się niklu. Biżuterię dobiera się do miejsca i etapu gojenia. Wybór i usuwanie powinny być prowadzone przez profesjonalistę.