neurochirurgiczn

Neurochirurgia, zwana również chirurgią neurochirurgiczną, to dziedzina medycyny zajmująca się chirurgicznym leczeniem zaburzeń układu nerwowego. W zakres jej zakresu wchodzą procedury dotyczące mózgu, rdzenia kręgowego i nerwów obwodowych, a także choroby naczyń mózgowych, patologie podstawy czaszki oraz zabiegi w obrębie kręgosłupa. Neurochirurgia obejmuje zarówno interwencje diagnostyczne, jak i lecznicze, w tym zabiegi funkcjonalne i neuroonkologiczne.

Historia neurochirurgii wiąże się z rozwojem technik operacyjnych i diagnostycznych od XIX wieku. Pionierzy, tacy jak Harvey Cushing, przyczynili się do ukształtowania standardów aseptyki, anestetyki i operacyjnych technik mózgowych. W kolejnych dekadach nastąpiły postępy w mikroskopii operacyjnej, obrazowaniu (CT, MRI), a także w chirurgii minimalnie inwazyjnej, stabilizacji kręgosłupa i operacjach czaszki podstawy.

Do typowych procedur należą kraniotomie w celu usuwania guzów mózgu, leczenie naczyniaków mózgu i malformacji naczyniowych, operacje kręgosłupa (dekompresje, stabilizacja) oraz zabiegi minimalnie inwazyjne. W leczeniu chorób funkcjonalnych stosuje się bodźce mózgowe, na przykład głęboką stymulację mózgu w chorobie Parkinsona, a także operacje epilepsji. Rozwój technik stereotaktycznych i endoskopowych poszerza możliwości leczenia w trudno dostępnych obszarach mózgu i podstawy czaszki.

Szkolenie w neurochirurgii wymaga ukończenia studiów lekarskich, specjalizacji z neurochirurgii oraz często dodatkowych fellowshipów. Praca odbywa się w szpitalach, ośrodkach akademickich i centrach rehabilitacyjnych, zwykle w zespole wielodyscyplinarnym wraz z radiologią, anestezjologią, onkologią i rehabilitacją.