nawierzchni

Nawierzchnia to końcowa, zewnętrzna warstwa powierzchniowa tworząca ochronę i funkcjonalny styk z podłożem. W ujęciu technicznym odnosi się do górnej wykończonej powierzchni, która bezpośrednio styka się z ruchem, obciążeniami i czynnikami atmosferycznymi. Termin występuje w budownictwie, drogownictwie, architekturze i geotechnice, a jego zastosowanie obejmuje zarówno drogi, jak i chodniki, place oraz tarasy.

W drogownictwie nawierzchnia drogowa to warstwa wierzchnia jezdni, która przenosi obciążenia pojazdów i zapewnia odpowiednią przyczepność, odwodnienie i trwałość. Najczęściej stosuje się nawierzchnie asfaltowe oraz betonowe; rzadziej wykorzystuje się kostkę brukową lub kruszywo stabilizowane. Strukturalnie droga składa się z podbudowy, podłoża i samej nawierzchni.

W architekturze i zagospodarowaniu terenu nawierzchnia oznacza wykończeniową warstwę powierzchni na podłogach, chodnikach i placach. Materiały obejmują betonowe wyleanki, płytki ceramiczne, kamień naturalny, klinkier, kostkę brukową, płyty z tworzyw sztucznych oraz deski tarasowe. Należy uwzględnić właściwości takie jak ścieralność, nasiąkliwość, antypoślizgowość i łatwość utrzymania.

Dobór nawierzchni zależy od funkcji, obciążeń i warunków środowiskowych. Jej montaż wymaga odpowiedniego przygotowania podłoża i wykonania, a w eksploatacji może wymagać utrzymania, naprawy lub wymiany, np. w formie naprawy nawierzchni, resurfacingu czy przebudowy.