kserofityczne

Kserofityczne, od greckiego xeros oznaczającego suchy i phyton roślina, odnoszą się do roślin przystosowanych do ograniczonego dostępu do wody i długotrwałych okresów suszy. Termin obejmuje rośliny, które utrzymują funkcje życiowe w suchych warunkach, oraz te, które ograniczają straty wodne dzięki specjalnym adaptacjom.

Typowe cechy kserofitycznych roślin to gruba kutikula, zredukowana lub skórzasta powierzchnia liści, liście przekształcone w ciernie lub zredukowane, pubescence, a stomaty często ukryte w zagłębieniach, co ogranicza transpirację. Wiele gatunków magazynuje wodę w tkankach (sukulencja). Niektóre wykorzystują fotosyntezę CAM, która umożliwia pobór CO2 nocą i ogranicza utratę wody. System korzeniowy bywa bardzo rozległy lub głęboki, by dotrzeć do wilgoci.

Środowisko: kserofity występują w pustyniach, półpustyniach, suchych dolinach i na skrajach skał, często w siedliskach o wysokim nasłonecznieniu i niskiej wilgotności. W wielu regionach pełnią funkcje roślin ozdobnych w ogrodach sucholubnych i w rekultywacji gleb dotkniętych suszą. Przykłady obejmują kaktusy (kaktusowate), agawy, aloesy, opuncje, sedumy i Welwitschia mirabilis.

Znaczenie: kserofityczność stanowi kluczową adaptację ewolucyjną, która umożliwia roślinom przetrwanie w ekstremalnych warunkach wodnych. Dzięki odpowiednim cechom morfologicznym i fizjologicznym rośliny te wpływają na strukturę siedlisk, a także mają zastosowania w ogrodnictwie i rekultywacji terenów suchych.