kowalencyjnym

Wiązanie kowalencyjne to rodzaj wiązania chemicznego, w którym atomy dzielą ze sobą jedną lub więcej par elektronów, aby zapełnić powłoki valentne. Najczęściej powstaje między atomami niemetalicznymi lub metaloidami. Dzięki wspólnemu udziale elektronów cząsteczki mają stabilniejszą konfigurację niż atomy samotnie.

Wyróżnia się kilka odmian wiązań kowalencyjnych. Niespolarne kowalencyjne występuje, gdy różnica elektroujemności między atomami jest niewielka, co prowadzi do równomiernego podziału gęstości elektronowej. W wiązaniach spolaryzowanych różnica ta powoduje powstanie dipolu elektrycznego. Często występują również wiązania wielokrotne (podwójne, potrójne), które łączą atomy silniej i tworzą krótsze, mocniejsze połączenia. Istnieje także wiązanie kowalencyjne koordynacyjne (koordynacyjne), w którym donator elektronów pochodzi od jednego z atomów, a para elektronowa trafia do wspólnej formy wiązania.

Charakterystyka chemiczna i fizyczna wiązań kowalencyjnych zależy od geometrii cząsteczki i od rodzaju wiązań; często prowadzą do tworzenia cząsteczek, a nie sieci krystalicznych. W zależności od charakteru wiązania, związki kowalencyjne mogą mieć różne stany skupienia i właściwości mechaniczne i fizyczne, od gazów po stałe.

Występuje szeroko w chemii organicznej i nieorganicznej. Przykłady obejmują H2, O2 i N2 (diatomiczne, niespolarne), H2O i CH4 (polaryzowane i nasycone), CO2 (cząsteczka z podwójnymi wiązaniami). W porównaniu z wiązaniami jonowymi, kowalencyjne polega na udziale elektronów w cząsteczce, a nie na transferze elektronów i tworzeniu jonów.