Samhæfingarkenningar

Samhæfingarkenningar eru fræðilegar kenningar sem fjalla um hvernig fólk, hópar og kerfi samhæfa vinnu sína til að ná sameiginlegum markmiðum. Þær skoða hvernig upplýsingaflæði, ákvarðanir, verkaskipting og nýting auðlinda eru samstillt og hvernig mismunandi aðstæður og háðar hafa áhrif á samhæfingu. Kenningarnar eru notaðar víða í félags- og viðskiptafræði, upplýsingakerfisfræði, stjórnun og tölvuvísindi til að skýra og bæta samvinnu í fyrirtækjum, netkerfum, dreifðum kerfum og þjónustuveitum.

Helstu nálganir samhæfingarkerfa byggjast á mismunandi leiðum til að leiða samhæfingu: samhæfing með milliliðalausri samvinnu (mutual adjustment), beint eftirlit, staðlaðir vinnuferlar, staðlaðar afurðir og staðlað færni. Einnig er fjallað um mismunandi gerðir háða verkefna sem hafa áhrif á samhæfingu, svo sem raðháð (sequential), gagnvirk (reciprocal) og sameiginlega nýting á auðlindum (pooled).

Fræðin byggjast á samspili stjórnunarsögu, upplýsingakerfisfræði og tölvuvísinda og hafa þróast með aukinni tækni sem gerir dreifða samhæfingu mögulega. Aðferðir byggjast á líkanagerð, hlutverkaskiptingu, kostnaðarmati og upplýsingaflæði og eru notaðar til hönnunar kerfa, verkefnastjórnunar og netsamfélaga.

Gagnrýni felst oft í að kenningarnar geti stuðlað að of einföldun á flóknum félagslegum ferlum, að erfitt sé að mæla árangur samhæfingar og að sumir aðferðarvalkostir passi ekki fyrir öll tilvik.