Endurspeglun

Endurspeglun er fyrirbæri þar sem ljósi eða bylgjur endurkastast af yfirborði og mynda spegilmynd af áreitinu. Algengasti tilgangurinn er að búa til sjónræna mynd af hlut eða fyrirbæri, eins og í speglum, vatni eða öðru sléttu yfirborði. Endurspeglun getur átt sér stað í mörgum fögum, þar á meðal ljósi, hljóði og öðrum bylgjum.

Orðið endurspeglun er í íslensku samsett af fornafninu endur- (aftur, aftur) og nafnorðinu speglun (spegil, spegilmynd). Í málinu getur endurspeglun átt við bæði ferlið sjálft og myndina sem verður eftir endurkastið. Í daglegu tali er notkunin oft notuð í víðari merkingu, sem felur í sér að eitthvað endurspegli tilfinningar eða skoðanir.

Í eðlisfræði vísar endurspeglun til ferlis þar sem ljóskast eða bylgjur skellast á yfirborð og endurkastast aftur út í herbergið. Slétt og þétt yfirborð gefur skýra spegilmynd (speglun), á meðan gróft eða ójafnt yfirborð veldur dreifðri endurspegun og engin nákvæm spegilmynd myndast. Lögmál endurspeglunar segir almennt að horn endurkasts sé næstum jafnt horninu sem ljósið skall á yfirborðið, þegar yfirborðið er slétt.

Notkun endurspeglunar er fjölbreytt: speglar, sjónauk, myndavélar, ljósleiðarar og mörg arkitektonísk og hagræfikerfi treysta á endurspeglun. Í tölvunarfræði og tölvusýningu má einnig nota endurspeglun í raunsæjum lit- og skuggamynstri gegnum útreikninga (ray tracing). Endurspeglun er einnig dregin fram sem hugmynd í daglegu orði til að lýsa að hún speglar eða endurspeglar eitthvað í huganum.