Home

çiniçilik

Çiniçilik, geleneksel Türk sanatlarından biri olarak seramikten yapılmış çinilerin mimari ve iç mekân dekorunda kullanılmasını amaçlayan zanaat ve sanatsal üretim dalıdır. Çiniler genellikle tinli sırla kaplı toprak üzerine boyanıp kurutulduktan sonra fırında pişirilir ve dış yüzeyler estetik parlaklık kazanır. Bu sanatın kökenleri İslam sanatlarına dayansa da, Anadolu’da Selçuklu döneminde başlayan bir çini geleneği bulunur. Özellikle 15.–17. yüzyıllarda İznik’te kurulan atölyeler, Osmanlı mimarisinin en belirgin çinilerini üretmiş; Topkapı Sarayı, Süleymaniye Camii ve İstanbul’un birçok yapısında iznik çinileri görülebilir. Aynı dönemde Kütahya ve çeşitli Anadolu şehirleri de önemli üretim merkezleri haline geldi.

Çiniçilikte kullanılan malzeme tipik olarak tinli sırla kaplı toprak çinileridir ve üstüne uygulanan sırlar ile renkli

Klasik çini, Osmanlı mimarisinin vazgeçilmez öğesi olarak mimari mekânlarda estetik ve dini mesajın taşıyıcısıydı. Günümüzde çiniçilik,

oksitler
kullanılır.
Renkler
genellikle
mavi,
turkuaz,
zeytin
yeşili
ve
mor
tonlarında
yoğunlaşır;
tasvirler
geometrik
desenler,
çiçekler
ve
arap
harfli
yazılarla
zenginleşir.
Tekniğe
göre
desenler
alt
sır
veya
üst
sır
teknikleriyle
uygulanabilir;
cuerda
seca
(ızgara
ile
renklerin
sınırlandırılması)
gibi
geleneksel
yöntemler
de
kullanılır.
hem
restore
edilmiş
yapılar
için
restorasyon
çalışmalarında
hem
de
çağdaş
tasarım
projelerinde
sürdürülmekte;
İznik,
Kütahya
ve
çevresindeki
atölyeler
yeni
eserler
üretmekte
ve
eğitim-programlarıyla
genç
sanatçıları
yetiştirmektedir.