konotacionit

Konotacioni është kuptimi dytësor dhe emocional që një fjalë ose shenjë ngjall në një kontekst kulturor dhe personal, përtej kuptimit literal të saj (denotacionit). Ai përfshin asocietat, vlerat etike dhe tonin emocional që një komunitet lidh me termin. Konotacioni varet nga gjuhësia, historia dhe klima kulturore, dhe mund të ndryshojë mes gjeneratave, komuniteteve dhe individëve.

Denotacioni përkufizon referencën objektive të një fjale; konotacioni është shtesë kuptimesh që ngjitet ndaj saj. Shembull: fjala "shtëpi" ka denotacionin "ndërtesë ku banon një familje", por konotacionet e saj shpesh përfshijnë ngrohtësinë, sigurinë dhe përkatësinë. Fjalët "banesë" mund të kenë një nuancë më neutrale dhe formale. Nëse përforcohen me ton të caktuar, këto konotacione mund të ndryshojnë pozitivisht ose negativisht.

Konotacionet lindin nga kultura dhe historia e një gjuhe; ato mund të ndryshojnë me kohën. Në letërsi, ato ndihmojnë në zhvillimin e karaktereve dhe në përcaktimin e tonit të tekstit. Në reklamim dhe komunikim publik, zgjedhja e fjalëve me konotacione të caktuara mund të influencojë perceptimin e audiencës. Në përkthim, ruajtja ose adaptimi i konotacioneve kërkon vëmendje kulturore për të mos ndryshuar mesazhin ose qëllimin.

Analiza konotacionale mbështetet në fusha si semantika dhe pragmatika; studiuesit vëzhgojnë mënyrat se si konotacioni ndikon në vlera, stereotipe dhe marrëdhënien me mendimin publik.