belirteçlerin

Belirteçlerin, Türk dilbilgisi bağlamında, bilgi iletme ve işlev belirtme amacı taşıyan kelime ve söz öbeklerini kapsayan bir sınıftır. Bu kategori, zaman, yer, durum, derece, sıklık gibi çeşitli anlam yönlerini ifade eden belirteçleri (pozisyonlarını ve işlevlerini belirten sözcükleri) içerir. Ancak belirteçler terimi, bazı kaynaklarda zarfla yakın ilişkilidir; genel olarak cümlede ek bilgi sağlayan, fiili, sıfatı veya tüm cümleyi etkileyen göstergeler olarak ele alınır. Belirteçlerin çoğu, cümlede kendi başına bağımsız sözcükler olarak bulunur ve çoğu durumda değişmeden kullanılır.

Belirteçlerin işlevleri, temel olarak şu kategorilerde toplanabilir: zaman belirteçleri (dün, şimdi, yarın), yer belirteçleri (burada, orada, dışarıda), durum/şekil belirteçleri (yavaşça, dikkatlice), derece belirteçleri (çok, az, yeterince), sıklık belirteçleri (çoğunlukla, ara sıra) ve bağlamsal/kanıtlayıcı belirteçler (aslında, tabii ki, yine de). Ayrıca bu sınıfa, işaret edici veya gösterici belirteçler (bu, şu, o gibi göstergeler) ve bazı bağlaç benzeri işlevler gören deyimler de dahil edilebilir. Belirteçler, çoğunlukla fiil veya sıfatla yakın ilişki kurar; bazıları tüm cümleyi etkileyerek söylemin tonunu ve odaklandığı bilgiyi belirler.

Kullanım açısından belirteçlerin yerleşimi esnektir: çoğu zaman fiilden önce veya hemen sonra bulunabilirler; bazıları ise cümlenin başında veya sonunda vurgu amacıyla kullanılabilir. Belirteçlerin doğru kullanımı, cümlenin anlamını netleştirir ve bağlam ile uyumlu bir ifade sağlar. Belirteçlerin anlamı ve sınıflandırması, kaynaklara göre farklılık gösterebilir; bu nedenle akademik yazımda, işlevlerini açıkça belirtmak önemlidir. Belirteçlerin anlamı, genelde bağlamla kurulan ilişkilerle belirginleşir.