afmörkun

Afmörkun er hugtak í íslensku sem lýsir aðgerð eða ferli við að marka mörk eða skilgreina umfangi; hún ákvarðar hvað telst til ákveðins fyrirbæris og hvað falli utan þess. Orðið felur í sér að ákvarða inntak eða umfang og syna óviðkomandi atriði.

Í heimspeki og hugvísindum er afmörkun oft notuð til að takmarka hugtök og skilgreina inntak þeirra; í lagakerfi nær afmörkun yfir mörk valdheimilda, gildissvið og kröfur um sönnun; í vísindum og tæknilegum rannsóknum er afmörkun mikilvæg til að skilgreina breytur, rannsóknarsvið og aðferðarfræði; í málfræði og tungumálafræði er hún notuð til að skilgreina notkun hugtaks og takmarka umfang þess í samtali eða ritmáli.

Að lokum er mikilvægt að afmörkun sé skýr og samræmd til að forðast misskilning og útvíkkun á verkefni. Óafmörkuð eða ósamræmd afmörkun getur leitt til óljóss, misskilnings og ólíkra túlkunar; afmörkun er grunnur að skýrri framsetningu hugmynda, rannsókna og ákvarðana.