filcowanie

Filcowanie to technika obróbki włókien polegająca na zbijaniu cząstek włókien, najczęściej wełny, w jednolitą tkaninę bez przędzy. Dzięki mechanicznemu łączeniu włókien powstaje miękka, trwała powierzchnia o charakterystycznej fakturze. Technika ta ma długą historię i była używana do produkcji odzieży, czapek i przedmiotów dekoracyjnych.

Wyróżnia się dwie główne formy filcowania: mokre i suche. Filcowanie mokre (wet felting) wykorzystuje ciepłą wodę z mydłem oraz tarcie, co powoduje skręcanie i zaczepianie włókien. Z masy wełnianej powstaje gładka lub fakturalna warstwa, która może przyjmować kształt pod wpływem formy lub resists. Filcowanie suche (needle felting) polega na przebijaniu włókien specjalnymi igłami z ciernym zakończeniem; igły tną i splatają włókna, pozwalając na tworzenie trójwymiarowych rzeźb i detalów.

Materiały i narzędzia: najczęściej używana jest wełna owcza, ale do filcowania stosuje się także alpaki, moher, jedwab oraz mieszanki włókien. Do filcowania mokrego potrzebne są woda, mydło i miski, a do filcowania suchego – igły do filcowania, mata lub pianka i formy.

Zastosowania obejmują produkcję czapek, ozdób, biżuterii, maskotek, a także wyrobów artystycznych i dekoracyjnych. Filcowanie jest popularne w rękodziele i edukacji plastycznej ze względu na relatywnie niski koszt materiałów i różnorodność efektów.