wystarczalnoci

Wystarczalność to koncepcja stosowana w naukach o środowisku, ekonomii i polityce, odnosząca się do zaspokajania podstawowych potrzeb ludzi przy ograniczeniu całkowitego poziomu konsumpcji do tego, co uznawane jest za wystarczające, oraz przy jednoczesnym ograniczaniu negatywnego wpływu na środowisko. Istotą tej idei jest dążenie do dobrobytu i jakości życia bez nadmiernego zużycia zasobów i bez przekraczania granic ekosystemów.

Wystarczalność różni się od koncepcji efektywności. Efektywność koncentruje się na tym, aby zużywać mniej zasobów na jednostkę wytworzonego dobra, natomiast wystarczalność skupia się na redukcji całkowitego popytu i konsumpcji do poziomu, który umożliwia utrzymanie dobrobytu przy ograniczonych zasobach. W praktyce oznacza to m.in. ograniczanie konsumpcji, promowanie trwałości produktów, napraw i dłuższego okresu użytkowania dóbr, a także zmiany na poziomie społeczno–politycznym.

W kontekście nauk o środowisku i ekonomii wystarczalność łączy się z ruchami degrowth i post-growth, a także z koncepcją „Doughnut Economics” (krąg Raworth), która postuluje balans między potrzebami społecznymi a granicami ekologicznymi. Mierzenie wystarczalności opiera się na wskaźnikach takich jak ślad ekologiczny, ślad materiałowy czy poziom per capita konsumpcji, a także na jakościowym ocenie dostępności usług socjalnych i dobrostanu.

Koncepcja napotyka krytykę ze strony zwolenników wzrostu gospodarczego, którzy podnoszą kwestie miejsc pracy, inwestycji i sprawiedliwości międzypokoleniowej. W praktyce implementacja wymaga zintegrowanych reform w zakresie polityki, planowania miejskiego, ochrony środowiska i kultury konsumpcyjnej.