woonzekerheid

Woonzekerheid is een begrip uit woning- en sociaalbeleid dat de stabiliteit en voorspelbaarheid van iemands woonsituatie beschrijft. De term gaat doorgaans uit van drie kernaspecten: tenure security, het recht om in de woning te blijven en beschermd te zijn tegen onredelijke uitzetting; betaalbaarheid van de woninglasten; en leefbare woningkwaliteit. In bredere zin omvat woonzekerheid ook toegankelijkheid van passende huisvesting voor kwetsbare groepen, zoals lage-inkomensgezinnen, jongeren en ouderen.

Overheidsbeleid en marktpraktijken proberen woonzekerheid te versterken via verschillende instrumenten. Voorwaarden rondom huurcontracten en ontslaggronden, huurregulering en maximumprijzen in de sociale huursector dragen bij aan tenure security en betaalbaarheid. Daarnaast bestaan inkomensafhankelijke ondersteuning zoals huurtoeslag of woningtoelage, en beleid van woningcorporaties en gemeenten gericht op toewijzing, renovatie en uitbreiding van betaalbare woningen. In sommige situaties kan er sprake zijn van beschermde periodes bij renovatie of sloop, zodat bewoners tijdig een alternatief krijgen.

Uitdagingen en effecten: een krappe woningmarkt en stijgende huurprijzen zetten woonzekerheid onder druk, vooral voor kwetsbare groepen. Economische onzekerheid, inflatie en veranderende gezinsomstandigheden kunnen de betaalbaarheid en toegang tot kwalitatieve woningen beïnvloeden. Beleidsdoelen richten zich op het voorkomen van uitzetting, het voorkomen van dakloosheid en het waarborgen van voldoende betaalbare, leefbare woningen met regionale variaties in aanbod en vraag.

Zie ook: huurrecht, sociale woningbouw, huurtoeslag, woningcorporaties, woonbeleid, dakloosheid.